Ongemakkelijke momenten en pijnlijke stiltes bestaan als je klein bent nog niet. Zo voel ik mij altijd gevleid en tegelijkertijd enigszins opgelaten als de schoolklas, voordat we met de museumles beginnen, wordt verdeeld onder de twee museum docenten en ik terwijl ik met de groep die aan mij is toebedeeld voorop in de richting van de trap loop, achter mij stemmetjes hoor fluisteren “YES!” en “Wij mogen lekker met deze juf mee”. In de hoop dat mijn collega dit niet heeft gehoord blijf ik strak vooruit kijken. Maar stiekem moet ik wel een beetje glimlachen.
Na afloop bedanken de kinderen netjes, terwijl ze voor de uitgang van het museum een rij vormen. Dan voel ik opeens twee armen die zich om mijn benen klampen. “Ik vind jou lief” zegt een meisje, en ze gaat weer terug in de rij staan. Een ander meisje heeft alles gezien en maakt ook een knuffelgebaar maar bedenkt zich dan. Zij zat net niet in mijn groepje, dus knuffelen leek haar waarschijnlijk bij nader inzien niet zo gepast...
